YOLDA KARŞILAŞTIĞIMIZDA EZAN OKUNUYORDU.
“GEL SENİ CAMİYE GÖTÜREYİM, BU GÜN CUMA BİLİYORSUN.” DEDİM. ALAYCI BİR TAVIRLA: “BEN CAMİYE GİTMEM, BOŞUNA ISRAR ETME,” DEDİ. “PEKİ NEDEN GİTMİYORSUN?” DEDİM. “NE BİLEYİM, ÇEVRENİN DE TESİRİ VAR HERHALDE. HEM PANTALONUMUN ÜTÜSÜ BOZULUP DİZLERİ AŞINIR DİYE ENDİŞE EDİYORUM.” DİYEREK BURUN KIVIRDI. İSTER İSTEMEZ GÜLEREK: “HERHALDE ŞAKA YAPIYORSUN, BUNUN İÇİN CAMİ TERK EDİLİRMİ?” DEDİM. “CİDDİ SÖYLÜYORUM, GİYİMİME ÇOK DÜŞKÜNÜM BİLİSİN. ÖZELLİKLE YEŞİL GİYDİĞİMİDE…” DEDİ. GERÇEKTEN ÖYLE İDİ, EN LÜKS MAĞAZALARDAN ALDIĞI ELBİSELERİNİ YEŞİLİN BİR BAŞKA TONUNDAN SEÇER HER ZAMAN JİLET GİBİ ÜTÜLÜ TUTARDI. “HAYATINDA HİÇ CAMİYE GİTTİNMİ?” DİYE SORDUM. “ÇOCUKKEN DEDEMLE GİTMİŞTİM, FAKAT ARTIK GİTMEYE NİYETİM YOK!” DEDİ. SÖYLEDİKLERİ BENİ ÇOK ŞAŞIRTMIŞTI, BU KONUYU AÇTIĞIMA PİŞMAN ETMİŞTİ. DAHA SONRA EL SIKIŞIP AYRILDIK. ONUNLA SOHBETİMİZDEN İKİ AY SONRA, KENDİSİNİN CAMİDE OLDUĞUNU SÖYLEDİLER HEMEN ORAYA KOŞTUM. BAHCEDE NAMAZ SAFLARININ EN ÖNÜNDEYDİ VE ÜZERİNDE YİNE YEŞİL VARDI. YANINA SOKULUP KISIK BİR SESLE: “HANİ? CAMİYE GELMEYECEKTİN?” DEDİM. SESİNİ ÇIKARMADI. ÇÜNKÜ MUSALLA TAŞININ ÜSTÜNDE YEŞİL ÖRTÜLÜ BİR TAPUTTA YATIYORDU… NEYİ BEKLİYORSUN…? BUNUMU…? ALLAH’A EMANET OLUN, RAZI OLACAĞI HAYAT YAŞAYIN.
|
